Veel mensen noemen het afschuwelijke slagveld in 1944 D-day, terwijl D-day officieel alleen de eerste dag is van Operatie Overlord. Het wordt vaak wel als de hele Operatie bedoeld. Er zijn vijf stranden: Utah, Omaha, Gold, Juno, Sword Beach. Ons werkstuk gaat over Omaha Beach. Hier vochten vooral Amerikanen en ging heel veel mis. Daarom vinden wij dit een goed onderwerp.
Plan
Een plan om aan te vallen was er wel, maar op de dag van de uitvoer van het plan was het weer zo slecht dat de hele aanval meteen werd afgelast. Hierdoor besloten de geallieerden zich terug te trekken. Er werd dan ook slecht weer voor de hele week voorspeld, behalve op 6 juni 1944. De levens van duizenden soldaten hingen dus af van een simpele weersvoorspelling. Het begon om circa. 06.35 uur. Eerst gingen er acht Amerikaanse compagnies op het strand af. Daarna kwam de rest van de Amerikanen. Ook waren er nog para's en amfibische tanks (de amfibische tanks zijn tanks die kunnen drijven). Later waren er ook nog grote marineschepen die de kwetsbare kleinere schepen langs de kust moesten beschermen. Ze wilden wel mee vechten, maar eerst mocht dat niet. Later gebeurd dat gelukkig wel met hun zware artillerie. Ook alle andere soldaten hadden veel wapens, maar hun grootste wapen was zeker hun oneindige dapperheid.
Verdediging Duitsers
 |
| Generaal Rommel |
De Duitsers hadden een hele goede generaal, genaamd Rommel. Hij kon zich zo goed in de tegenstander verplaatsen dat hij met minder manschappen nog wist te winnen. Hij zag het strand van Omaha Beach en zei meteen dat daar extra versterking moest komen. Hij had gelijk, want daar vielen de Amerikanen aan. Generaal Rommel had het strand heel goed verdedigd.
De eerste 200 meter van het strand lagen er stalen egels en staken. Na 250 meter zeewering en rijen prikkeldraad. Dan mijnenvelden. In totaal wel 17.000 mijnen. Na 300 meter komen duinen. In totaal wel 3700 obstakels. De soldaten hadden dus bijna geen dekking, terwijl zij constant werden beschoten. Met veel moeite wisten de Amerikanen bij het prikkeldraad te komen, maar daar konden ze niet goed doorheen. Generaal Dutch Cota was dan ook de redder. Hij was zonder twijfel de oudste soldaat met 51 jaar.
Alle missieleiders waren gesneuveld en Cota nam de leiding over. Hij had ook iets tegen het prikkeldraad bedacht. De Bangalore-torpedo. Dit was een torpedo die ze konden afschieten, gericht op het prikkeldraad, dat dan een enorm gat in het prikkeldraad schoot. Hierna konden Cota en zijn mannen verder, maar werden dan meteen gedood door de Duitsers. Ze hielden zich dus nog in de dekking achter het prikkeldraad. Het was aan Cota om zijn mannen voor de tweede keer weer moed in te spreken en dat deed hij ook. Ze gingen met zijn allen tegelijkertijd, Cota voorop, richting Duitsers en wonnen op hun deel.
Het strand was wel drie voetbalvelden groot, totaal 900 meter breed. De Duitsers hadden ook nog heel veel kanonnen en granaten. Als er een granaat ontploft komt er eerst een soort van drukgolf vrij. Als die door je heen gaat, gaan al je ingewanden door elkaar en ben je zonder het te merken, heel snel morsdood. De scherven die van een granaat afkomen zijn nog gevaarlijker. Als zij op je afkomen dan kunnen ze dwars door je lijf heengaan en de soldaat achter je nog raken. Ook hadden de Duitsers de nieuwste geweren. De MG 42. Deze konden met een snelheid van 3200 kilometer per uur en 25 kogels per seconde schieten. Als de Amerikanen uit hun boten komen en een MG 42 staat op de uitgang gericht kan hij iedereen achter elkaar doodschieten. Hierdoor gingen de soldaten iets doen wat zij juist niet mochten doen, over de rand springen. Ze mochten dit niet doen, omdat elke soldaat minimaal 50 kilo bepakking bij zich had. Dit moesten zij afdoen in het water, maar veel soldaten lukten dat niet en sneuvelden.
De Duitsers hadden nog vijf reusachtige 155 mm kanonnen op de hoge klif van Point du Hoc (deze rots bevindt zich tussen Omaha en Utah Beach), waarmee ze alle schepen in de straal van 25 kilometer konden raken. Hiervoor hadden de geallieerden een speciaal team, de Rangers. Met een geheim wapen, enterhaken die worden afgevuurd met mortieren. Hiermee konden ze de steile 50 meter kliffen beklimmen. Met de trainingen konden de enterhaken wel 50 meter hoog komen. Doordat de touwen drie uur in een boot had gelegen, waar wel eens wat water overheen kwam, waren de touwen helemaal doorweekt en konden ze niet ver komen. Uiteindelijk is het het team wel gelukt om bij de kanonnen te komen met touwladders, maar het enigste wat zij daar aantroffen waren een paar palen met een net. De Duitsers verwachtten het al en zorgde ervoor dat het de geallieerden nooit zou lukken om bij die kanonnen te komen.
Landingen
De soldaten van ongeveer 22 jaar, dachten dat als je maag goed vol zit dat je dan beter kan vechten, dus hebben ze van te voren een feestmaal georganiseerd. Alleen toen zij met de bootjes de ruige zee opgingen werden veel soldaten erg zeeziek en ging zo’n 60% van hun gevechtssterkte verloren.
Er vonden veel landingen plaats, twee landingen van parachutisten en ook nog één landing van bommen wat je eigenlijk al geen landing meer kan noemen. Deze 'landing' kon ook misgaan, doordat de bommen op hun eigen soldaten konden neerkomen, dus wachten de bommenwerpers minimaal nog even vijf seconden, maar vijf seconden kan al honderden meters verschil maken. De Amerikanen hadden allemaal poppen van circa. een meter. Deze poppen waren gevuld met explosieven en als zij de grond raakte explodeerde zij. De geallieerden deden net alsof dit de echte para's waren. Na een tijdje kwamen de Duitsers er achter, dat het bommen waren en moesten daar extra manschappen inzetten om de bommen uit de lucht te schieten, die ze eigenlijk al ergens anders voor nodig hadden. Zo konden de echte 17.000 parachutisten veiliger landen en hadden ze weer extra troepen. Alleen kwamen ze in het onder water gezette land terecht en door de zware bepakking zonken ze snel. Hier merkte je het verschil van het pak tussen de Amerikanen en de Britten. De Britten hadden en heel handig kliksysteem en waren binnen vijf seconden al uit hun loodzware pak en konden dus sneller boven komen en verdronken bijna niet. De Amerikanen daarentegen hadden drie gespen die ze los moesten maken om vrij te komen van hun pak en voordat dat gebeurd is zijn de meeste Amerikanen al verdronken. Zij waren dus na vijf seconden nog aan het worstelen. Gelukkig konden de amfibische tank wel makkelijker aan wal komen door deze afleidingsmanoeuvre. Maar zij waren nooit getest met twee meter hoge golven en helaas was het met op het Omaha Beach zo ver. In het eerste uur was er al ⅓ van alle manschappen gesneuveld.
Bijna alles leek wel mis te gaan:
• Duizenden Amerikanen gingen dood door de Duitse bommen en kogels.
• Zeeziekte had hen voor de slag verzwakt.
• Soldaten verdronken door hun gewicht van de bepakking.
• Amfibische tanks zinken door de ruige zee.
• Parachute harnassen die de soldaten niet op tijd open kregen.
Oftewel de soldaten die terug vochten waren vrijwel kansloos. Maar het Franse verzet vocht ook mee. Zij konden moeilijk berichten door geven, door de Duitsers die hun in de gaten hielden. Dus hebben de Franse het heel slim aangepakt. Zij hebben slim berichten doorgegeven via postduiven, maar ook door een brief in een schilderij te doen van een schilder die ook in het verzet zat. Zo heeft het Franse verzet alle communicatie tussen de Duitsers verbroken, door telefoonlijnen door te knippen enzovoorts. Ook heeft het verzet treinrails opgeblazen. Na een tijdje kwamen de Duitsers er achter en hebben de postduiven uit de lucht geschoten, verzetsstrijders vermoord. Gelukkig was al het werk van de Franse toen al gedaan!
Vervolg
Omaha Beach was één van de stranden langs de kust van Normanië. Het vervolg hiervan, zijn dus minstens twee andere stranden. Na D-day wilden de geallieerden Nederland bevrijden. Deze operatie heten Market Garden. Op 17 september 1944 was het zo ver, de slag om Arnhem! Deze operatie bedacht Montgomery om 'D-day' te helpen. De operatie heeft zijn naam te danken aan de mislukking bij Arnhem. Dit gebeurde door de landtroepen in samenwerking met de luchttroepen. De parachutisten kwamen op tijd, maar de landtroepen niet en de versterking van extra parachutisten kwamen ook te laat. Ook de apparatuur van de gelanden parachutisten deed het niet meer en de extra wapen werden in de handen van de Duitsers gedropt.
Oftewel ook hier ging niet alles goed. De bevrijding van Noord-Nederland kwam pas in 1944, 5 mei 1944.
Oftewel ook hier ging niet alles goed. De bevrijding van Noord-Nederland kwam pas in 1944, 5 mei 1944.
Dit onderzoek is geschreven door Stefano en Timo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten